“Zet een man op de maan in dit decennium” daarmee gaf president John F Kennedy het startsignaal vor het Gemini en later het Apollo project waarmee de eerste mens op de maan zijn voersporen achter liet. Onderliggend de drijfveer “We moeten nu eerder zijn dan de Russen, die de eerste mens (Joeri Gagarin) en de Spoetnik in de ruimte brachten. Waarmee aangetoond dat wanneer de wil er is , het resultaat er wel komt, links om of rechtsom. Passie, doorzettingsvermogen en bevlogenheid waren naast de wil om te winnen de ingrediënten voor succes. De klimaatakkoorden vragen van de mensheid ook forse inspanningen en een veranedring die slechts gedeeltelijk gelijdelijk zal gaan verlopen. Op sommige punten mogen we disruptie verwachten. De opgave is dan ook enorm. 49% minder uitstoot van CO2 in slechts 10 jaar (2030).
Maar tegelijk weten we allemaal dat dergelijke opgaven wel stapsgewijs tot stand gebracht kunnen worden als we ons perspectief erop aanpassen en samen de schouders eronder zetten. Kijk eens naar de afbeelding van de persoon aan de rechterzijde. Zijn gezicht is opgebouwd uit een aantal plakjes. Wanneer we het perspectief 90 graden draaien, blijkt dat ze zelfs in opgebouwd uit vijf achter elkaar geplaatste doorsneden die groeien in omvang naarmate ze verder weg liggen. En dat is precies hoe we deze opgave ook met elkaar kunnen
realiseren, Klein beginnen met een groot doel en ambitie voor ogen. Faseren in de tijd en oplopend laten groeien. Net zoals de man uiteindelijk op de maan kwam te staan.
Theatergezelschap “Het bovenste knoopje open” schreef er zelfs een lied over dat op de presentaties van onze eigen ruimtevaarder Andre Kuipers die ingaat op de fragiliteit van onze aarde en de toekomst van robotica, niet had misstaan. Voor een fragment luister / kijk je hier.
Geef een reactie